De man is weer terug!

De mbo-opleiding schaapherder die ROC Helicon opstart in het nieuwe schoolseizoen is helemaal volgeboekt. Een aantal aanmelders blijft voorlopig enkel schaapjes tellen voor het slapen gaan. Ze mogen het volgend jaar weer proberen. Het typisch mannelijke retroberoep maakt een comeback door. Een tijdje geleden maakte ik al gewag over het her en der in den lande opduiken van barbiers, als tegenhangers van de herenkappers. Er bestaat nog geen mbo-opleiding voor, maar er is hier sprake van een heuse niche, een gat in de markt dus. Aan mijn oproep om deze opleiding bij ons op te starten is tot nu toe geen gehoor gegeven. Zelfs van de kant van de School voor Uiterlijke Verzorging bleef het muisstil.

Het lijkt erop dat de man zich opnieuw aan het uitvinden is. Beroepen en ambachten die vanouds her door mannen werden uitgevoerd worden weer populair. Terwijl winkelketens geleidelijk aan uit het straatbeeld verdwijnen, komen daar aan de andere kant speciaalzaken en ambachtelijke werkplaatsen voor terug. De artikelen uit het middle-of-the-roadsegment kunt u via internet betrekken, maar voor het maatkostuum (dat ook voor de gewone man betaalbaarder wordt) moet u de stad in. Net als voor de maatschoen. Typisch vrouwelijke ambachten worden weer door vrouwen uitgevoerd, en de mannelijke ambachten door mannen.

Ook mannenclubjes verheugen zich in toenemende mate in populariteit. Zo maak ikzelf sinds een jaar of vijf deel uit van een beleggingsclubje, bestaande uit zes mannen van enigszins gevorderde leeftijd. We komen overal vandaan: bedrijfsleven, international engineering, geneeskunde, farmacie en onderwijs. We praten onbekommerd over hard boiled issues, als financiën en economie, de politiek, maar ook over sigaren en whisky, en zelfs de jacht. Over vrouwen wordt respectvol gezwegen. 

De tobberige tijden waarin de man moeizaam zijn positie probeerde te bepalen ten opzichte van de vrouw, die zichzelf via opeenvolgende emancipatiegolven opnieuw uitgevonden had, - En  terecht!, voeg ik daaraan toe – zijn voorbij. Het is fijn om opnieuw man te zijn!

Van criminele zaken en de jaren die voorbijgaan

Wat is het verschil tussen de termen ‘criminele Marokkanen’ en ‘Marokkaanse criminelen’? Wel. De eerste is een neutrale aanduiding, maar de tweede is stigmatiserend. De omkering van woorden, blijkt een omkering van waarden te impliceren. Naast criminele Marokkanen zijn er jammer genoeg ook criminele Nederlanders, en criminele Duitsers, en criminele Belgen, etc. Ik realiseer me dat dat ‘jammer genoeg’ al ambigu klinkt. Ik kan het om verschillende redenen jammer genoeg vinden, waaronder enkele bedenkelijke, waardoor juist de Marokkaanse bevolkingsgroep in Nederland in een kwaad daglicht komt te staan. Het ligt gevoelig.

Wanneer er gesproken wordt van ‘Marokkaanse criminelen’ impliceert dat het bestaan van een bepaald soort criminaliteit, namelijk Marokkaanse criminaliteit, als importproduct, of liever: als negatief bijverschijnsel van de immigratie van de laatste halve eeuw. Voor zover het zich echter laat aanzien nemen de zogenaamde Marokkaanse rotjochies aan het begin van hun eventuele criminele carrière ‘gewoon’ slechte praktijken over die Nederland al veel langer kent: berovingen, overvallen, diefstal, smokkel. Alleen blijkt dat in de demografische leeftijdscategorie 20-35 jaar onze jonge Marokkaanse Nederlanders significant oververtegenwoordigd zijn.

Uit onderzoek blijkt dat onze criminele Marokkanen na hun 35-ste levensjaar net zulke brave burgers worden of zijn als hun autochtone tegenhangers. En ook onze Surinaamse, Turkse, etc. criminelen bewandelen doorgaans weer het rechte pad, zo gauw er een gezinsvorming plaatsvindt.

Toch bestaat er wel een soort criminaliteit die je met een land kan aanduiden, en die echt criminele school heeft gemaakt: de Italiaanse. Termen als Maffia, Camorra, Cosa Nostra en Omertà zijn overbekend. Toch wordt er vreemd genoeg geen enkele Italiaanse Nederlander op aangekeken. Er moet dus in de appreciatie iets anders aan de hand zijn. 

In zijn boek over immigratie “Het land van afkomst’ schrijft Paul Scheffer, die in het jaar 2000 in Nederland voorgoed zijn naam vestigde met zijn artikel in het NRC Handelsblad: ‘Het multiculturele drama’, dat in de negentiende eeuw in de Verenigde Staten met name de Ieren met de nek werden aangekeken en voornamelijk als crimineel of permanent dronken werden beschouwd. Dat had toen met het geloof te maken: de Ieren die rond 1850 de grootschalige Famine (hongersnood) ontvlucht waren richting VS waren katholiek en vestigden zich in een overwegend protestantse omgeving.

Waar de huidige overwegend negatieve depreciatie voor de Marokkaanse Nederlander vandaan komt laat zich vooralsnog raden. Het kan niet de islam als zijn of haar geloof zijn, want die deelt hij of zij met meer allochtone bevolkingsgroepen, die in den lande een betere pers hebben.

Mbo-opleiding Barbier start in september!

Na drie feministische golven beleven wij mannen dezer dagen eindelijk een heuse masculinistische golf. Mannen hebben wraak gezworen na de feministische onderdrukking van de afgelopen veertig, vijftig jaar. In deze periode werd de man gedegradeerd tot huisman, metroman of pantoffelheld. Een halve eeuw geleden hadden op hun beurt vrouwen besloten wraak te nemen na vijfduizend jaar patriarchale dictatuur . Moeders wil werd wet, nadat dit in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw al was aangekondigd door het gelijknamig radioprogramma. ‘Moeders wil is wet’ was een Nederlands radioprogramma, dat van 1949 tot 1974 door de KRO werd uitgezonden. Het werd 25 jaar lang geproduceerd en gepresenteerd door Mia Smelt. Mijn moeder placht ernaar te luisteren, en geloof me het Woord van Mia ging er bij haar in als Gods Woord in een ouderling, ofschoon het programma nog voornamelijk rolbevestigend was. Maar met de programmatitel was het zaad gezaaid.

In de jaren zeventig werd de man door vrouwlief van zijn barkruk in zijn stamkroeg getrokken en linea recta in een diepzitter in een zitkuil gedeponeerd, waaruit voor hem geen opstaan mogelijk meer was. Intussen ging vrouwlief naar haar eigen stamkroeg, het vrouwencafé, waarvan de toegang voor de man strikt verboden was. Een eigentijdse uitingsvorm van apartheid: slegs vir vroue. 

Nadat de man een aantal decennia had rondgedobberd in de ernstigste bestaanscrisis  van de geschiedenis van de man, en hij alle tussenvormen van man- en vrouwzijn had uitgeëxperimenteerd, besloot een kleine masculinistische cel ergens in een grote Nederlandse stad dat het afgelopen moest zijn met de onderdrukking van de moderne amazones. Wat hullie konden, konden wullie ook! Ze richten een kapsalon speciaal voor heren in. Niks bijzonders zou je zeggen, kapsalons voor heren hadden alle feministische stormen stilzwijgend doorstaan. Maar deze kapsalon voor mannen was slechts toegankelijk voor mannen met een volle baard. Als dat geen statement was!

De barbiershop Schorem in Rotterdam afficheert zich nog steeds als de enige vrouwvrije zone van Rotterdam: “Deze status is niet geboren uit vrouwonvriendelijkheid, maar puur vanwege het feit dat de mannen van Schorem van mening zijn dat je als man zijnde af en toe je rust moet kunnen pakken en over mannenzaken moet kunnen ouwehoeren terwijl je kapsel en baard in peak condition worden gebracht.” Aldus de homepage. Intussen zijn in Tilburg al enkele barbiers in bedrijf.

In september bieden wij de eerste barbiersopleiding aan.